Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

Ανάβαση στο Μπούρινο 17.03.09

Προέκυψε από καταφατική απάντηση σε προχθεσινή πρόταση του εκ Λευκοπηγής γυμναστή κι ανθρώπου της φύσης Μηνά Πάσχου για κοινή μας ανάβαση, οι μεν από Λευκοπηγή, οι δε από Αιανή. Ο καιρός ανοίγει, οι χυμοί τρέχουν, ένας νέος Σύλλογος Φυσιολατρικός μαθεύτηκε ότι δημιουργήθηκε πρόσφατα στην Αιανή οπότε ένας κόπος μερικών ωρών δεν ήθελε πολύ σκέψη.

Συνεννοηθήκαμε λοιπόν και κινήσαμε κατά τις 8 το πρωί με δύο αυτοκίνητα προς το Υπαίθριο Μουσείο Σιαμπανόπουλου ή ΥΜΣ, κατά κόσμον Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα προς το χωριό Χρώμιο, ο γράφων, η ιστορικός Μαρία Μπρέτσα, ο νεοελληνιστής Γεώργιος Φτάκας, ο ιδιοκτήτης της Διαμαντοτρυποτεχνικής Αθανάσιος Τζέλλος και οι κόρες του Φωτεινή και Βάγια, φοιτήτριες αμφότερες.

Αφήσαμε το ένα αυτοκίνητο λίγο πιο πάνω από το ΥΜΣ καθώς ο δρόμος χαλούσε και μπήκαμε όλοι στο τζιπ που δεν είχε πρόβλημα. Κατεβήκαμε μόλις φτάσαμε στο ίδιο περίπου επίπεδο με τον αυχένα και βαδίσαμε ως αυτόν με τα πόδια. Εκεί τηλεφωνηθήκαμε με τους εκ Λευκοπηγής (Βελιστιάνοι) ερχομένους ορειβάτες, αλλά δεν είχαν ακόμη έρθει κοντά μας.

Αποφασίσαμε να κερδίσουμε μόνοι μας υψόμετρο και να φάμε το δεκατιανό μας ψηλά βλέποντας τους άλλους να έρχονται από κάτω. Πράγματι έτσι έγινε, αλλά ξαφνικά οι κάτω μας φώναξαν να κατέβουμε για να περπατήσουμε όλοι μαζί στο ίδιο μονοπάτι!
Κατεβήκαμε μάλλον δύσθυμοι. Αρχίσαμε να οδοιπορούμε μέσα στο πευκόδασος παραμερίζοντας μερικές φορές κλαδιά και πατώντας επάνω σε χαμηλούς κέδρους, αφού το μονοπάτι δεν διέθετε καλή σήμανση. Τόσες φορές ανεβήκαμε στο Μπούρινο, αλλά ποτέ από τη διαδρομή αυτή!

Σταματήσαμε για ξεκούραση κι ανεφοδιασμό στο Κλεφτονέρι ή Κλεφτόβρυση, μία από τις σπάνιες πηγές νερού που βρίσκεται αρκετά ψηλά. Ο ΑΤ μαζί με τις φοιτήτριες κόρες επιθύμησε να μη συνεχίσει. Τον ευχηθήκαμε καλή κατάβαση και προχωρήσαμε προς τα πάνω από ένα αδρό μονοπάτι μέσα στα πεύκα που συνεχώς αραίωναν. Εκεί συναντηθήκαμε με άνδρες εκ Κοζάνης που κατέβαιναν από την κορυφή.

Όταν τα δέντρα τελείωσαν, είχαμε φθάσει σχεδόν στον αυχένα. Ένας δροσερός αέρας μας προϋπάντησε από τα Βέντζια. Φάνηκε ο κώνος της κορυφής, ονομαζόμενος Ντρισινίκους στο τοπικό ιδίωμα, τοπωνύμιο που συναντάται επίσης στο Κόσοβο και την Τσεχία. Τι να σημαίνει άραγε;

Νέα πρόταση από τους εκ Λευκοπηγής ορειβάτες: να πάμε από το μαλακό κλασικό μονοπάτι, που ανεβαίνει από το αριστερό μέρος κι όχι από το απότομο που συνηθίζαμε εμείς. Απαντήσαμε ναι.

Στην κορυφή βρήκαμε μία δεκάδα ορειβατών, μάλλον από Σιάτιστα. Τραβηχτήκαμε σε ένα γούπατο, για να προφυλαχτούμε από τον αδύναμο αέρα και φάγαμε. Η θέα ήταν όπως συνήθως εντυπωσιακή: κοντά το νέφος της ΔΕΗ, μακριά πολλά βουνά: Όλυμπος, Πιέρια, Βέρμιο, Τζένα, Καϊμάκτσαλαν, Ιβάν Αλβανίας, Γράμμος, Σμόλικας, Περιστέρι, Κόζιακας, Άγραφα, Βελούχι.

Έπειτα οι Βελιστιάνοι προχώρησαν προς το καταφύγιο της Σιάτιστας, ενώ εμείς προς το Χρώμιο, αλλά από το απότομο μονοπάτι. Επιστρέψαμε από το μονοπάτι των πεύκων, αλλά η Κλεφτόβρυση μας διέφυγε.

Πριν φτάσουμε στο αμάξι μία δεκάδα σκυλιά κοντινού κοπαδιού μας έβαλαν στο άτι. Μας ακολουθούσαν γαυγίζοντας σχεδόν ως το ΥΜΣ. Κρίμα που το Μουσείο αυτό έγινε σε λάθος μέρος! Να που οδηγεί η νοσταλγία παρελθόντων τόπων!

Επρόκειτο συνολικά για επιχείρηση 7 περίπου ωρών με πολλές συγκινήσεις.

Δεν υπάρχουν σχόλια: