Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Στη Μαύρη Ράχη Σερβίων 29.03.09

Ήταν η πρώτη δυνατή προσπάθεια της φετινής Άνοιξης με την ανάβαση να κρατάει δύο ώρες. Επρόκειτο για 600 περίπου μέτρα υψομετρική διαφορά.

Αν από μακριά φαίνεται βραχύχρονη κι άνετη η διαδρομή, στην πραγματικότητα είναι απαιτητική. Χρειάζεται καλό υπόδημα και εμπειρία στο βουνό, διότι το έδαφος, επικαλυπτόμενο με μικρές ασβεστολιθικές πέτρες, γλιστράει συνεχώς, γι αυτό και οι ντόπιοι το αποκαλούν Αγκλίστρις.

Μέσα σε ένα τέταρτο προσεγγίσαμε από την Αιανή τη βόρεια βάση της Μαύρης Ράχης, τρεις ίσως εκατοντάδες μέτρα ανατολικά του χωριού Γούλες, όπου αφήσαμε το αυτοκίνητο. Σταματώντας μόνο προς φωτογράφισιν πολύχρωμων ανθέων αρχίσαμε να ανεβαίνουμε δυνατά.
Μετά από βραχύχρονη πάλη με τα πυκνά πουρνάρια στρίψαμε αριστερά προς τη ρίζα των βράχων, για να αποφύγουμε νέα εμπλοκή. Μία σπηλιά κέντρισε την προσοχή μας και κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί. Με ελεύθερη αναρρίχηση ανεβήκαμε 2-3 μέτρα, αλλά ο σαθρός βράχος μας εμπόδισε να την πλησιάσουμε. Κατεβήκαμε από εκεί και συνεχίσαμε την ανηφορική οδοιπορία.

Στο μέσο της διαδρομής απρόοπτα βρεθήκαμε μπροστά σε γκρεμό. Αλλάξαμε πορεία βαδίζοντας μέσα σε χαράδρες γεμάτες ασταθείς πέτρες. Δύο μόνο από αυτές περιείχαν φλέβες σιδήρου, ίσως κάτι σπάνιο για ασβεστόλιθους. Όσο ανεβαίναμε, η λίμνη απομακρυνόταν φεγγίζοντας όμως το τοπίο με ένα απόκοσμο φως.
Ελάχιστη ξεκούραση για λίγο νερό και παρατήρηση κοράκων και άλλων πτηνών που είχαν τις φωλιές τους στα βράχια, με τους νεοσσούς να κρώζουν από μέσα. Τι θέλετε εσείς εδώ, μας ρωτούσαν προφανώς δυσαρεστημένοι οι γονείς! Απέναντι μακριά μία απόκρημνη σπηλιά μας καλούσε κοντά της. Είπαμε να την επισκεφτούμε κάποτε παίρνοντας μαζί μας αναρριχητικά υλικά.

Κοντά στον αυχένα η σάρα υποχώρησε εντελώς. Βγαίνοντας επάνω μία ριπή ανέμου σάρωσε τα ιδρωμένα κορμιά. Κάτω μας προς το νότο το ορυχείο λιγνίτη του Προσηλίου, για τη λειτουργία του οποίου ερίζουν οικολόγοι κάτοικοι, που προφανώς μένουν στην πόλη, κι εργάτες μεταφορείς που θέλουν τη δουλειά τους.

Ένα μονοπάτι, ανοιγμένο μάλλον για τους περιηγητές, μας προσέφερε περιπατητική άνεση και σε μερικά λεπτά φτάσαμε στην κορυφή όπου έστεκε ο ναός του Αγίου Χριστοφόρου.

Καταπληκτική θέα, μόνο που προς το φράγμα η αιθαλομίχλη του λεκανοπεδίου σκίαζε τον ορίζοντα, ενώ προς τη μεριά του χωριού μας χαμηλά σύννεφα έκοβαν τη διάθεση των ματιών. Πώς να περάσουν οι Γερμανοί τον Αλιάκμονα τον Απρίλιο του 1941, όταν οι Σύμμαχοι είχαν πυροβόλα και πολυβόλα επάνω στη Μαύρη Ράχη;
Βράδιαζε κι αν επιστρέφαμε από το ίδιο μέρος, θα μπλέκαμε μέσα στην πύκνα των πουρναριών. Προτιμήσαμε να κατεβούμε στον άσφαλτο και τηλεφωνήσαμε να έρθουν να μας πάρουν με αυτοκίνητο.
Όντως έτσι συνέβη και μπήκαμε στο αμάξι μας. Κατευθείαν έπειτα στην ταβέρνα του Στάμου Γκούνα στην Αιανή, για αναπλήρωση της ενέργειας που χάσαμε με ψητό κατσίκι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: